HISTORIA KARATE KYOKUSHIN

Rok później postanowił ostatecznie poświęcić swoje życie sztuce karate, rozpoczynając samotny 18 miesięczny trening w górach, by doprowadzić do perfekcji swą technikę i ostatecznie ukształtować koncepcję swego karate. Po powrocie z gór Oyama, jako jedyny w historii karateka zdecydował się na walkę z bykiem w Chiba, chcąc tym samym odnaleźć kres ludzkich możliwości (Kyokushin - ekstremum prawdy). W 1952 roku wyjechał do USA gdzie przez 11 miesięcy popularyzował swoje karate poprzez konfrontacje z przedstawicielami innych systemów walki. New York Times nazwał go "Boska Ręka". W roku 1954 otwarte zostało pierwsze Dojo Oyamy w Japonii. Instruktorami zostali K.Mizushima i E.Yasuda. Sam mistrz Oyama, poczynając od Okinawy, odbył podróż przez południowo - wschodnią Azję studiując wiele różnorodnych stylów walki.

Na początek sprawa podstawowa: dlaczego karate określa się mianem "dalekowschodnich sztuk walki", lecz konkretnie - co ten sport ma wspólnego ze sztuką ? W naszym kręgu kulturowym pojęcie sztuki kojarzy się nam zazwyczaj z muzyką, malarstwem czy rzeźbą. W Japonii - również z karate, judo, aikido lub ikebaną. Te dyscypliny sztuki łączy idea perfekcji i pełnego wewnętrznego zaangażowania. Człowiek szuka w sztuce ideału, bo sztuka zaspokaja jego potrzeby estetyczne; jeżeli ukazuje mu ideały, to także ułatwia znalezienie dróg ich urzeczywistnienia. Zaspokajanie potrzeby sztuki łączy się bezpośrednio z odkrywaniem wartości. Jak uważa wielu ludzi, tylko dominowanie ideałów nad potrzebami materialnymi może wytworzyć pełne i subtelne potrzeby. Oprócz pracy człowiek potrzebuje przeżyć wewnętrznych i dlatego rodzi się zapotrzebowanie nie tylko na poznanie rzeczywistości, ale i na własną sztukę. Wielu ludzi konkretyzuje tę myśl właśnie poprzez sztukę karate, muzykę czy taniec. Dlatego karate nie może być traktowane jedynie jako umiejętność pokonania przeciwnika, ale jako droga do samorozwoju tak w fizycznym, jak i duchowym sensie.

Podobna sytuacja jest w karate. Walka, w której technika odgrywa główną rolę, jest szczególnie finezyjna; uzyskać w nie przewagę jest rzeczą bardzo trudną. Kiedy dwóch zawodników o podobnym stopniu zaawansowania i opanowania techniki spotyka się na macie, zwycięży ten, który... jest muzykalniejszy. On bowiem będzie dysponował większą płynnością ruchów, wyczuciem rytmu walki, a tym samym będzie szybszy i skuteczniejszy od przeciwnika. Karate to nie tylko sama technika. To również wewnętrzne opanowanie, kształtowanie ducha i własnej osobowości. Tymi cechami dysponuje tylko ten karateka, którego mistrzostwo bazuje na muzyce i tańcu. Tak jak każdy artysta musi posiadać on wewnętrzne przekonanie o słuszności swojego postępowania oraz poczucie życzliwości dla swojego przeciwnika. A muzyka i taniec kształtują właśnie w ten sposób osobowość człowieka. Tym samym są one koniecznym czynnikiem w karate. W sumie właściwe traktowanie karate jest sposobem doskonalenia własnego charakteru. Zwykło się mówić, że jeśli rozwój fizyczny jest początkiem karate, to rozwój duchowy jest celem ostatecznym. Gdy używamy terminu KARATE - DO, powinniśmy podkreślić znaczenie "DO" (droga), sugerując wyższy stopień aspiracji, niż uczenie się tylko blokowania, kopania czy uderzenia.

Nieodłączną cechą każdego zaawansowania w ZEN jest wysoki stopień moralny. Cała moralność ukrywa się w SATORI - stanie oświecenia, wykluczającym niemoralność. Po tych ogólnych rozważaniach można sobie zadać pytanie: jak ZEN ma się do karate ? Problem może być roważany w dwóch aspektach:

Wydaje się, że sporo nieporozumień bierze się stąd, że w filozofiach wschodu jest wiele zupełnie odrębnych pojęć, których zachodnie systemy filozoficzne nie rozróżniają.

Tryb życia, dyscyplina zewnętrzna i wewnętrzna, sposób widzenia świata tak w ZEN, jak i karate są identyczne. Wystarczy zapoznać się z treścią przysięgi DOJO, by się o tym przekonać. ("DOJO" - to w języku japońskim sala, w której odbywają się treningi karate; przysięgą tą rozpoczyna się każdy trening - także w Polsce.)